Thursday, April 7, 2011

Commuters, Read This

Hindi ako makapaniwalang may mga tao talagang handang pumatay para lang makuha yung mga materyal na bagay na gusto nila o siguro dala na ng desperasyon kung paano makakatawid ng gutom.

Kwinento sakin ‘to nung kaibigan ko kanina:

Papunta sila ng kaibigan niya sa CEU kahapon para sunduin yung isa pa nilang kaibigan. Sumakay sila ng jeep sa may bandang Ortigas. Pagsakay nila, konti lang yung mga pasaherong nakasakay. Mag-jowang magkayakap, isang matandang babae, sila, tapos yung driver. Sa may bandang likod sila nakaupo. Yung mag-jowa yung nasa may bandang unahan ng jeep. Nakasandal si ate kay kuya na parang natutulog tapos si kuya nakayakap kay ate. Yung matandang babae naman nasa may bandang gitna. Inaabot na nung kaibigan ko yung bayad niya dun sa lalaki pero hindi siya pinapansin kaya yung matandang babae na lang yung nagabot ng bayad. Yung matandang babae din yung nagabot ng sukli sa kanila. Napansin na din nila nung mga oras na yun na ang sama ng tingin ng driver sa kanila. So medyo nagtataka na din sila. Mayamaya, biglang sinabi sa kanila nung matandang babae na bumaba na sila. So lalo silang naguluhan kung saan mas matatakot. Sa manong driver na masama yung tingin o sa aleng bigla na lang nagyayayang bumaba ng jeep. Hindi na din sila nagisip tapos bumaba na sila ng jeep. Pagkababa nila ng jeep, sinabi sa kanila nung matandang babae kung bakit. Buti na lang daw hindi sila nagtanong kung bakit. Sabi nung matandang babae patay na daw yung babaeng nasa jeep. Hindi daw mag-jowa yung dalawa. Kaya nakasandal si ate kay kuya tsaka nakayakap si kuya kay ate kasi may nakasaksak kay ate na ice pick. Kaya hindi din inaabot ni kuya yung bayad. Napansin din daw ni ale na medyo nangingitim na yung bandang leeg ni ate. Kaya din daw siguro masama yung tingin ni manong driver sa kanila kasi baka binabalaan na din silang bumaba.

Nakakatakot lang kung iisipin mong isa ka sa mga nakasakay sa jeep na yun. Sobrang nakakatakot. Sa panahon ngayon, hindi ka na talaga makakasigurado kung sino yung mapagkakatiwalaan mo tsaka kung hanggang kelan na lang yung buhay mo. Nakakatakot na, lalo na kapag gabi.

Kaya paalala lang sa mga madalas bumyahe sa gabi, mag-ingat. Hangga’t maaari, maghanap ng kasama. Tsaka wag kalimutang magdasal. Hindi mo man akalain pero malaki ang impact niyan.

Ingat!

-A student from AB Pol Sci. (UST)

Sunday, March 20, 2011

Woa?!

I haven't visited my blog for a few months now and I've been surprised to see that it's hit rate reach almost 400000. Seriously. Maybe few readers got hooked in some of my post. :) joke.

Tuesday, January 11, 2011

Chances 2

You stopped me. Turned around. Walked away. Left.

I wasn’t able to tell you everything, even anything, because you told me that you’re too scared to hear it. I don’t know what should I react that moment but one thing is for sure, I did my part. I don’t think that putting my emotions here in my blog will do me any good. It’s just that, I wasn’t able to say it, that’s why I follow my blog’s title.

I’m sorry. You told me that you always feel awkward whenever you’re with me. It’s my fault. I was careless. You’re feeling it, because I’m doing things for you to feel something, and I’m doing such things because of what I feel. I don’t know if everything returned to me in a rush, but I know that it won’t leave that way. I decided to talk to you that night, but I’m not looking for a positive feedback. I just know that I’ll forever regret it if I don’t say something, something that will release the burden I carry. Too bad you stopped me.

Many things have changed since the first day you talked to me. Since the day you approached me while I was standing outside the Chemistry Laboratory, until the night you chose to leave a scar in my heart. A scar that will never be heal. A pain that I don’t think time can take away. A feeling, that was 3 years in the making. I used to break people’s hearts, but in you, it is my heart that turned into pieces. Now, there will be no another CHANCE.

I’m not hypocrite to tell you that you and I are fine. I’m serious. So please stop waving every time you see me. Stop smiling whenever our eyes met. And when you do, that will be the sign that you’ve read this post. I want to be true to myself. Call it bitterness if it is the right term. I just can’t stand how you leave like I’m not even someone you know at all. But still, I want to thank you. I know I’m already strong, but you made me even stronger. And I know I will need it. I need it for the people who trust and love me. For the people who know they can hurt me, but won’t try to. For the people who will not leave me, in the time I need them the most. And for the one who is picking up, or will pick up the pieces.

P.S. Happy Birthday.